%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog wat wandelkilometers afhaspelde in de streek van Aywaille. Voor deze wandeling stippelde ik een parcours uit langs bekende delen, maar ook enkele paden die ik nog nooit eerder bewandelde. En daar zaten zeker enkele pareltjes tussen.
Aan het station van Aywaille gaat het meteen bergop en krijg ik twee uitzichtspunten gepresenteerd. Vanaf de eerste heb je een zicht op het stadje en z'n station. De andere toont de zuidelijke toegang tot Aywaille. Via een leuk en afwisselend pad bereik ik het andere eind van de heuvel aan een oude steengroeve, waar ik de tegenoverliggende rotswand van Dieupart zie liggen, maar ook de twee nog spectaculairdere oude steengroeven aan de overkant van de Amblève. Zigzaggend daal ik af naar wat nu een parcours voor via ferrata blijkt te zijn om dan andermaal via een trapje de tegenoverliggende heuvel te beklimmen. Bovenaan bereik ik ruïnes van het Château de Vieux-Jardin. Dat kasteel werd door de troepen van Jan I van Brabant eind 13de eeuw afgebroken. Een eind verderop werd in opdracht van Jan van Luxemburg begin 14de eeuw een nieuw kasteel gebouwd dat je even verderop in al zijn glorie kan bewonderen.
Nog geen vijf kilometer na het begin van de wandeling sta ik reeds in Remouchamps. Ik merk dat het frietkot aan de overkant van de brug vervangen is door een taverne. Jammer, want ik ging daar graag een frietje eten. Om de hoogtes ten noordoosten van Remouchamps te bereiken beklim ik nog een stel trappen en kom ietsje verder aan de Belvédère Rahir. Van hieruit kijk je uit op het kasteel van Montjardin, dat begin 14de eeuw gebouwd werd nadat dat van Vieux-Jardin vernietigd werd. Ik vervolg mijn weg langs een leuk pad dat tenslotte onder de autoviaduct loopt, dan daalt het parcours naar de N697-autoweg om dan weer steil omhoog te lopen in oostelijke richting. Nu volg ik een tijdje de GR-tekens (GR15) naar Sedoz waar de Ninglinspo in de Amblève uitmondt. De Tilleul du Pendu, die op de topografische kaart ingetekend staat als markante boom, viel bij een storm in 2013 om en werd weggehaald. Iets verderop blijkt in de afgelopen jaren ook een deel van de weg de dieperik in te zijn geduikeld. Ineens krijg ik een zicht op de Amblève dat ik zo niet kende, hoewel ik de heuvel hier al verschillende malen afgedaald en omhoog geklommen ben.
De Ninglinspo behoeft geen betoog meer. Het werd in de afgelopen jaren een van de drukst bezochte plaatsen voor een (korte) wandeling. Dat noopte de burgemeester van Aywaille, de gemeente waarin de Ninglinspo ligt, om de toegang te beperken tijdens het hoogtepunt van de coronacrisis. Tot op de dag vandaag is de toegang - althans officieel - beperkt. In de praktijk is er geen enkele controle en zijn daar ter plekke ook geen verwijzingen naar. Je kan er dus zonder problemen gaan wandelen. Tip: ga er niet heen op een vakantiedag of weekend. Tijdens de weekdagen is het er veel kalmer. Ik ben slechts drie koppels tegengekomen.
Vooraleer ik de Ninglinspo aandoe, volg ik een variante van de GR571 heuvelopwaarts in de richting van Hé de Chession. Het gaat meer dan een kilometer lang in stijgende lijn. Aan de kruising volg ik het brede grindpad verder naar boven tot het Point de Vue Drouet. De beklimming loont echt de moeite! Vanop een overdekt bankje heb je de Ninglinspo-vallei aan je voeten liggen. In noordelijke richting, niet veraf, zie je de Roches Crahay ook reeds uit de bossen opdoemen. Je kan dus al raden waar ik nadien naartoe wandel. De Roches Crahay bestaan uit overblijfselen uit de lang vervlogen tijden dat deze hele regio onder de zeespiegel lag. Ook hier heb je een fantastisch uitzicht op de vallei.
Langs de rotsen volg ik een steil pad naar beneden tot aan de Ninglinspo, meer bepaald de waterval van La Chaudière. Ik volg de waterloop nu stroomopwaarts. Dit eerste deel vind ik veel minder spectaculair dan het gedeelte na het Bain de la Loutre. Vanaf hier wordt het pad veel avontuurlijker en moet je je geregeld aan touwen vasthouden. De Ninglinspo ontstaat eigenlijk aan de samenvloeiing van de beekjes Hornay en Blanches Pierres, bij het Bain du Cerf. Op de nieuwe NGI-kaart staat de Hornay verkeerdelijk als Ninglinspo aangegeven. Ik volg de Ruisseau des Blanches Pierres via een paar trappen, wandel dan langs het Bain de Diane en Bain de Vénus.
Geleidelijk aan verlaat ik de vallei. Hier heb ik het in het verleden altijd moeilijk gehad om meteen mijn weg te vinden. Uiteraard sla ik ergens verkeerd af, maar dat heb ik na een paar tientallen meters al door. Op de kaart is het moeilijk de paden goed van mekaar te kunnen onderscheiden. Ik haal mijn kompas boven en probeer een noordoostelijke-oostelijke richting aan te houden, richting Vert Buisson. Uiteindelijk loop ik maar een kleine 300 meter extra.
Ietsje voorbij Vert Buisson ligt de 573 meter lange Charmille du Haut-Maret, een haagbeuklaan waar je vrij toegang toe hebt. Deze werd eind 19de eeuw door de eigenaar van het domein Hauts Marais opgetrokken en in 1985 gerestaureerd. Blijkbaar zou deze loofgang één van de langste in Europa zijn en is sinds 1979 beschermd als erfgoed.
Na de loofgang volgt de afdaling naar La Reid. Ik krijg nu weidse panorama's voorgeschoteld die ik nog ken van toen ik hier de GR5 wandelde. Het volgende stuk tot in Becco is dan ook niet nieuw. In plaats van er echter de GR verder noordwaarts te volgen, sla ik bij de laatste huizen in noordoostelijke richting af, richting Jevoumont. Zo wordt ik een stukje langs de Targnon gestuurd, een leuk beekje dat door een gemengd bos slingert. Jevoumont is een dorp dat bekend is om zijn hoeven en bovenop een heuvel ligt. Van hier heb je ook weer een weids zicht op het zogenaamde Fenêtre de Theux, een geologische benaming voor deze streek waar ooit een scheur ontstond in de aardkorst die onderliggende bodemlagen zichtbaar maakte.
De voorlaatste kilometer gaat kort door het bos. Bij het naderen van Theux let ik even niet op en mis ik de afslag naar links aan de bosrand. Zo kom ik aan de N62-autoweg uit. De oorzaak van mijn onoplettendheid: de ruïnes van het kasteel van Franchimont dat goed te zien was tijdens de afdaling uit het bos. Aan de autoweg kan ik echter nog maar net stukje van het kasteel boven het schoolgebouw zien uitsteken. Jammer. Ik vervolg mijn weg via de rijksweg tot aan het station.
Gegevens wandeling:
Datum: Woensdag 23 maart 2022 Startpunt: Station Aywaille
Eindpunt: Station Theux
Pad: Eigen route (incl. GR's 576, 15, 571, 5 & 573)
Afstand: 27,2 kilometer
Stijgingsmeters: 845m
Dalingsmeters: 815m Bereikbaarheid: Trein
GPX: Klik hier
Verhard - Onverhard: 36,8% - 63,2%
