%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Een druilerige dag kon me er niet van weerhouden om nog eens in de Maasvallei te gaan wandelen. In quasi het hele Waalse gedeelte vloeit de Maas door een breed, doch diep uitgesneden dal. Op ontelbare kom je zo mooie rotsmassieven tegen. Ideaal voor de klimmers, maar eveneens leuk terrein voor wandelaars. Deze wandeling is erg afwisselend: van smalle paden en rotsen tot steengroeven, asfalt en velden. En daarbij komen nog een mooie natuur en enkele knappe vergezichten.
Andenne is de startplaats van deze wandeling. En er mag meteen geklommen worden. Eerst naar de verlaten Carrière du Cimetière, om dan langs het kerkhof naar een weinig bekend uitzicht te gaan: dat op de Carrière du Boltry. Het water onderaan de steengroeve kleurt een soort fel turquoiseblauw. Je kan er niet naast kijken. De kleur heeft alles te maken met het soort steen dat er gedolven wordt: kalksteen. Hoelang het pad (en het uitzichtspunt) boven de steengroeve zal blijven bestaan is nog maar de vraag. De exploitant van de groeve wil immers verder noordelijk uitbreiden. Gelukkig maakt een deel van het gebied uit van het natuurreservaat van Sclaigneaux en zal dat niet zo evident zijn. Dat reservaat biedt ook enkele mooie uitzichtspunten, maar ook een gevarieerde natuur. Ik volg een smal wegje door een dicht bos in de richting van het voormalige kasteel Collignon. Ik spring over een beek en ga dan tussen de visvijvers door een steile kasseiweg - in slechte staat - omhoog in het bos van Chant d'Oiseaux.
De bosweg verandert in een asfaltweg naar Somme en later naar Bellaire. Het landschap hier is redelijk open, met heel wat landbouw. Het is wellicht ook het minst interessante deel van de wandeling, samen met het einde. Maar ik zet door en na een korte passage door het Bois de la Sarte kom ik in Wartet. Voor de lunch stop ik aan de uitgang van het dorp tegenover een oude hoeve, bij een elektriciteitskast waar ik op een droge ondergrond kan zitten. Zitbanken hebben ze hier in de regio niet zoveel. In de verte zie ik het trainingscentrum van de paracommando's liggen. Na het eten daal ik de zeer steile Rue aux Vallées af, terwijl enkele steviggebouwde militaire de straat fluks omhoog lopen.
Aan de autoweg N992 wandel ik noordwaarts in de richting van het klooster van Notre-Dame du Vivier. Het is dat klooster dat zijn naam geeft aan Marche-les-Dames, terwijl Marche oorspronkelijk grens betekent. Het dorp lag immers op de grens tussen de prinsbisdom Luik en het Graafschap Namen.
Het Bois des Rochers lonkt. Zoals de naam al doet vermoeden zijn hier rotsen. Veel rotsen. De vele rotswanden van Marche-les-Dames zijn geliefd bij klimmers. Een bekende klimmer die hier graag vertoefde was Albert I. De koning der Belgen kwam er echter tragisch ten val op 17 februari 1934. Een herdenkingsplaats aan de straatzijde (onbereikbaar te voet, tenzij via de drukke autoweg), een kruis en een muur om het terrein af te bakenen zijn het enige wat overblijft. Voor wandelaars zijn er via het bos enkele mooi uitzichtspunten te bereiken. Het fameuze poutrelleke uit TV-programma Kamp Waes, bekend bij vele via ferratisten, ligt niet ver en is enkel bereikbaar met de juiste uitrusting.
Een kort muggeziftersintermezzo. Neen, Marche-les-Dames ligt niet diep in de Ardennen zoals Tom Waes tot tweemaal toe beweerde in het programma. Eerst moet je de Maas over zwemmen, dan door de Condroz en tenslotte de Famenne om in de Ardennen te geraken.
Een makkelijk bospad brengt je naar nog een mooi uitzichtspunt. Dan volgt een steile afdaling, waar je je evenwel kan vasthouden aan touwen. In plaats van dan af te dalen richting Maas, draai ik rechtsaf en meteen weer links. Wie goed kijkt kan een smal wegje herkennen dat steil omhoog gaat. De volgende 900 meter slinger je op een leuk pad tussen de bomen door tot je de eerste huizen van Beez bereikt. Er volgen enkele passages door een klein bos, gevolgd door een iets saaier stuk van ongeveer een kilometer dat ons naar de voet van een trap brengt.
De trap loopt tussen twee verlaten steengroeves door omhoog. Je moet maar enkele meters gaan, tot iets na het muurtje om dan aan de linkerkant een minuscuul wegje te volgen door dicht struikgewas. Na enkele meters opent het gebladerte zich en zie je de steile rotswanden van de groeve. Onder het terrein bevindt zich overigens een onderaardse zwarte marmergroeve op circa 50 meter diepte. Nadat er ooit een brouwer gebruik van maakte is het tegenwoordig een leuke plek voor speleologen. Ietsje verderop heb je de rotsformaties van de Grands Malades, waar zich een uitzicht op Namur aandient.
De laatste drie kilometer naar het station van Namur gaan over asfalt. In het dorp Bouge heb je wel nog een mooi zicht op de stad en zijn citadel, maar de rest spreekt minder tot de verbeelding.
Gegevens wandeling:
Datum: Woensdag 13 maart 2024
Startplaats: Station Andenne
Eindplaats: Station Namur
Pad: Eigen route
Afstand: 25,1 kilometer
Stijgingsmeters: 471m
Dalingsmeters: 457m
Bereikbaarheid: Trein
GPX: klik hier
Verhard - Onverhard: 46,6% - 53,4%
Opgelet: goede tredzekerheid is op sommige plaatsen vereist, zoals aan het uitkijkpunt in het natuurreservaat van Sclaigneaux en ook her en der in het Bois des Rochers, tot je in Beez bent. In het Bois des Rochers ligt een via ferrata-parcours. Sommige paden lijken er toegankelijk voor voetgangers, maar je komt dan op stukken waar je sowieso moet klauteren over rotsen. Zonder het juiste materiaal en de nodige kennis is dat ronduit gevaarlijk. Ga in de oude groeve van de Grands Malades niet op zoek naar de ingang van de ondergrondse galerij, want ook daar kom je zonder klimuitrusting en kennis in de problemen.
