%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Vrijdag 17/07/2020 Etappe: Aachen > Monschau Afstand: 42,5 kilometer Stijgingsmeters: 798m / Dalingsmeters: 539m Weer: Voormiddag bewolkt, namiddag zonnig.
Iets voor 9u komt de boemeltrein uit Spa-Geronstère in Aachen Hauptbahnhof aan. Eerst naar de bankautomaat aan het station om geld af te halen voor de volgende dagen. Een kort toiletbezoek zit er niet in. Ofwel kijk ik scheel of kan ik het ticketautomaat voor de toiletten niet vinden. Dat zal dus even wachten worden. Na tien minuten ben ik klaar om te vertrekken. Ik volg de aanlooproute zoals die op mijn kaart staat aangeduid en dus moet ik het station aan de linkerkant verlaten. Er zijn werken aan de gang en allicht daardoor zie ik nog geen markeringen. Na ongeveer een kilometer kom ik door het bekoorlijke Burtscheid, een deelgemeente van Aachen. De route loopt hier de Michaelsberg omhoog naar de Sankt-Michaelskerk. Daar zie ik tenslotte ook het eerste teken van de 'Zuweg', oftewel aanlooproute, naar de Eifelsteig in Kornelimünster nog zo'n 9 kilometer verderop. Ik word door een leuk parkje gestuurd dat de loop van de Gillesbach volgt. Niet veel verder kom ik aan de enorme en prachtige Waldfriedhof, een kerkhof waar niet alleen burgers liggen, maar ook soldaten uit de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Het kerkhof ligt letterlijk in een bos ("Wald" betekent "woud" of "bos" in het Duits). Ietsje verderop vind ik de oorlogsgraven. Wat me opvalt is dat vele oorlogsgraven gerangschikt zijn volgens sterftedatum, althans die van aan het begin van WOII. Deutsche Gründlichkeit? Even verderop vind ik de graven van krijgsgevangenen, vooral uit '14-'18. Als ik het kerkhof wil verlaten heb ik even een bizar moment, want ik kom een familie rouwenden tegen. Achter het kerhof ligt de Stadtwald, dat zich geheel over het zuiden van de stad Aachen uitstrekt. Een eind verder moet ik onder de A44-snelweg (in België E40) door en bevind me nu op amper twee kilometer van de Belgische grens. Bij Bierstrauch loop ik verkeerd en ga noordelijk, maar dat heb ik snel door. Ik loop wat verder om dan rechtsaf te gaan en de Münsterstrasse tot in Kornelimünster te volgen.
Om 11u sta ik al aan het marktplein van Kornelimünster, vanwaar de Eifelsteig over 313 kilometer tot in Trier loopt. Wanneer ik bij het dorpje Hahn aankom, begint het wat te druppelen, maar niet genoeg om me ertoe te bewegen mijn regenjas boven te halen. Vanaf Hahn volg je ook de loop van de Inde richting Walheim en kom je de imposante oude kalkovens tegen. In deze regio, waar overal kalksteen gevonden kan worden, werd meer dan 2000 jaar lang kalk gewonnen tot net na de Tweede Wereldoorlog. De overblijfselen van deze ovens werden soms gerestaureerd en zijn nu beschermd erfgoed.
In de buurt van het stadje Rott loop ik verkeerd in de bossen. Ik zie een markering van de Eifelsteig zonder pijl en sla af, waardoor ik een eind verder ineens aan de Vichtbach sta. Ik volg dan maar de bosweg tot ik een geschikte plaats vind om weer af te slaan en terug bij de L238/Roetgener Strasse te komen. Die vind ik uiteindelijk, maar moet door een dikke laag slijk en kom uiteindelijk zo'n 400m van het pad verwijderd uit het bos. Ik stap richting Rott, waar ik me aan de bushalte neerzet voor een eerste pauze na ongeveer 20 kilometer. Daarna gaat het door de Rotter Wald naar het natuurgebied Struffelter Heide, waar je deels over een knuppelpad wandelt. Een leuk stukje. Verderop kom ik aan de Drielägerbachtalsperre, één van de vele stuwdammen die Duitsland rijk is en dan zeker deze regio. Ik wandel net voorbij het Wasserwerk als het opnieuw begint te druppelen. Iets intenser dan vanmorgen, maar nog steeds niet hard genoeg voor de regenjas. Ik zie op één van de wegwijzers een verwijzing naar de Westwall. De Westwall werd door de nazi's gebouwd over de hele westelijke grens van Duitsland om de westelijke geallieerden bij het begin van de oorlog buiten te houden. Hij werd deels ontmanteld zodat kanonnen en ander bruikbaars aan de Antlantikwall dienst konden doen. Pas toen de geallieerden aan de poorten van Duitsland stonden, probeerde men nog tevergeefs de Westwall te bemannen. In het Hürtgenwald werd op het einde van de oorlog wel zwaar gevochten tussen Amerikanen en Duitsers. Jammer genoeg kom ik geen overblijfselen van de Westwall tegen. Ik hoopte hier de befaamde 'drakentanden' te kunnen zien.
De Eifelsteig gaat in het boog om het stadje Roetgen heen. Er is een camping in Roetgen, maar het is nog te vroeg om nu al te stoppen. Ik hou wel even halt voor een hapje en een drankje aan het standje dat op de oude spoorlijn en dus in België ligt. De Vennbahn, de spoorweg die Luxemburg met Aachen verbond, moest door Duitsland als verliezer van de Eerste Wereldoorlog worden afgestaan aan België. Behalve de Duitstalige Oostkantons kreeg België dus ook een stuk spoorlijn - inclusief stations - dat wel nog door Duits grondgebied loopt. Duitsland heeft nu vijf exclaves in België, of anders gezegd: grondgebied dat volledig door België omsloten is. Gek genoeg was Roetgen ook de plaats waar tijdens WOII de eerste geallieerde troepen de Duitse grens overstaken, op 12 september 1944.
Bij het gehucht Schwerzfeld verlaat de Eifelsteig Duits grondgebied. Het logo van de Eifelsteig maakt plaats voor geel-groene horizontale strepen, vergelijkbaar met de wit-rode GR-strepen. Na een tijdje loop ik over asfalt en dat is minder prettig. Bij Reinartzhof is het pad gelukkig weer veranderd in een grindweg, ookal blijft dat niet duren. Reinartzhof bestond ooit uit drie grote hoeven, maar de bewoners moesten alles achterlaten omdat men het water van de Vesder (Duits: "Weser"), dat enkele kilometers verderop opgevangen wordt in een stuwmeer, wilde beschermen. In 1971 verlieten de laatste bewoners hun huis. Een kapelletje aan de Mittelhof, wat ruïnes bij de Oberhof en informatieborden zijn de enige tekenen dat hier ooit mensen woonden. Nu nog wordt er jaarlijks op Pinkstermaandag een vredesbedevaart naar de kapel gehouden. Aan de kapel is plaats om te bivakkeren, maar ik ben nog niet moe en stap dus verder. Na Reinartzhof kom ik andermaal op een asfaltweg terecht en die gaat in bijna rechte lijn naar de Stelinghütte, een private hut. De laatste kilometer op Belgisch grondgebied gaat omhoog, naar de Steling. Dat is met 658 meter het hoogste punt van de hele Eifelsteig en die ligt pal op de grens tussen België en Duitsland. Nu gaat het pad enkele malen heen en weer over de grens, te herkennen aan de vele grensstenen met daarop aan weerszijden de letters B(elgië) of D(uitsland). Kaiser Karls Bettstatt, of anders gezegd de steen waarop Karel de Grote ooit eens geslapen zou hebben na een jachtuitje in de Venen, staat er een beetje verloren bij. Ik hoop aan de uitkijktoren een mooi rondomzicht op de Venen en de regio van Monschau te krijgen, zoals het in mijn wandelgids staat, maar de hoge bomen rondom de toren onttrekken al die pracht aan je zicht.
Mützenich heb ik snel doorkruist. De kleine supermarkt langs het wandelpad is reeds vroeg gesloten en dus voel ik dat het stilaan tijd wordt om een slaapplaats te zoeken. Monschau is niet ver meer en dus besluit ik tot daar door te wandelen. Daar kom ik tenslotte tegen 19u aan via een grote boog langs de Kleine Lauferbach en een klim naar de Schlossberg incluis. Na ruim 42 kilometer heb ik niet zoveel zin meer om een bivakplaats te zoeken. Dan maar op hotel. Heel veel hotels zijn gesloten (corona of vakantie?) en die die wel open zijn, zijn volzet. Na de zoveelste weigering belt een vriendelijke receptionist naar een ander hotel, voorbij de grote parking, waar nog een kamer beschikbaar blijkt. De inschrijvingsformaliteiten zijn niet van de poes en na meer dan 25 minuten heb ik eindelijk de sleutel van mijn kamer beet!
