Pal in het midden van het Centraal Massief in Frankrijk ligt één van de mooiste streken van Frankrijk: de Cantal. De Cantal staat niet enkel bekend om zijn kazen, maar ook om zijn prachtige landschappen. In wandelkringen is het de GR400 die menig hart sneller doet kloppen. Deze GR ligt middenin het departement, in de overblijfselen van Europa’s grootste stratovulkaan. De laatste uitbarsting ligt al enkele miljoenen jaren geleden achter ons, dus als wandelaar moet je geen schrik hebben dat hij op uitbarsten staat.

Sinds die laatste uitbarsting ontstonden enkele rivieren die vandaag de ietwat unieke vorm aan de GR400 geven. Want de Tour des Volcans du Cantal – zoals hij officieel heet – bestaat niet uit de klassieke tocht in lus of in lijn, maar wel uit vijf kortere luswandelingen die telkens rond een rivier uitgestippeld werden. Elk van deze rivieren ontspringt in de buurt van de centraal gelegen Puy Mary (1785m) of de Puy de Peyre Arse (1806m). De lusparcours zijn:

• De vallei van de Petite Rhue (Le Claux): 19,7 kilometer (rode lijn)
• De vallei van de Mars (Le Falgoux): 39,3 kilometer (paarse lijn)
• De vallei van de Jordanne (Mandailles): 35,3 kilometer (donkergele lijn)
• De vallei van de Cère (Thiézac): 40,1 kilometer (groene lijn)
• De vallei van de Alagnon (Murat): 46,7 kilometer (blauwe lijn)

Je kan ervoor kiezen om één of een combinatie van meerdere lussen te wandelen, want ze raken mekaar in het centrum, zoals je op onderstaande kaart kan zien. Maar de klassieke GR400-route is een wandeling langs de buitenste perimeter van het pad, goed voor zowat 138 kilometer.

En het was die klassieke route die me dan ook ideaal leek om met Sasha te wandelen, weliswaar een aangepaste versie van 112 kilometer zonder de lus van de Alagnon langs Murat. Doel was om het traject in zes dagen af te wandelen. Het werden er twee (en een beetje).

Dag 1 – Super Lioran > Thiézac

Datum: Maandag 21/07/2025
Afstand: 21,5 kilometer
Stijgingsmeters: 720m
Dalingsmeters: 1197m
Weer: Regen, hevige wind, 14°C

Op zondag waren Sasha en ik redelijk vlot in het treinstation van Le Lioran geraakt. Het weer beloofde echter weinig goeds voor de volgende dagen. Eerst en vooral hing er bij de aankomst al een dicht wolkendek op een hoogte van zowat 1500 meter. En in het hotel hoorden we dat enkele dagen eerder de bliksem was ingeslagen op de téléphérique naar de Plomb du Cantal.

Vanaf het hotel in Super Lioran moeten we onmiddellijk steil omhoog, via een skipiste. De motregen vergezelt ons. Het ree dat we na een kilometer zien wegsprinten had bij dit weer wellicht geen wandelaars verwacht. Maar dat is buiten ons gerekend. Vanaf de Rocher du Cerf (ca 1440m) gaat het pad over in een leuke single track, slalommend tussen de bossen. Het houdt ons ook redelijk droog. Maar op nog geen 1500 meter hoogte is het gedaan met de beschutting van de bomen. Ineens merken we ook dat er een stevige wind waait. Daar hadden we eerder niets van gevoeld. De jassen gaan aan en we proberen er het beste van te maken. Maar hoe hoger we komen, hoe steviger de wind. Het kabaal is oorverdovend en het zicht is inmiddels beperkt tot een twintigtal meter. Het doet me al denken aan mijn onfortuinlijke avontuur in de Belledonne in 2021.

Ik merk al snel dat we onze eerste top, de Puy du Rocher (1811m) niet zullen halen. Op basis van de kaart kan ik het terrein maar gedeeltelijk inschatten. De wind waait hard uit het westen, met windstoten tot 80 à 90 km/u en ik zou niet willen dat we tijdens de klim naar de top de dieperik in geblazen worden. We opteren voor een smal schapenpad aan de westzijde van de Puy. Als de wind ons omver zou blazen, dan worden we hoogstens zonder veel erg tegen de berg geduwd. Ik probeer Sasha zo goed mogelijk uit de wind te houden terwijl we onze weg verderzetten naar de Pas des Alpins. Daar komen we op een breed toegangspad naar de Refuge du Plomb. Dat is echter geen refuge, zoals de naam zou doen vermoeden, maar een café-restaurant. Ik hoop dat die open is, want met dit weer zijn wat beschutting en een warme maaltijd meer dan welkom.

In de gierende wind, doorspekt met een stevige regen, bereiken we tegen 11 uur het restaurant. We hebben geluk. Ze zijn open, al is het personeel in de weer om alles klaar te maken voor een sluiting. We kunnen er wel nog warme drank krijgen, maar geen eten. We mogen wel ons eigen potje koken. De uitbaters hebben besloten het restaurant te sluiten omdat ze met dit weer geen volk verwachten, het er de komende dagen sowieso slecht uitziet met de weersvoorspelling en omdat de téléphérique door de blikseminslag buiten dienst is.

Na een deugddoende pauze moeten we er weer tegenaan. We zouden natuurlijk kunnen stoppen of vragen of we terug kunnen liften naar de vallei. Maar Sasha ziet het, ondanks de omstandigheden, wel zitten om door te gaan. Na anderhalf uur zijn we weg. De wind heeft zienderogen aan kracht gewonnen. Ik ontdek echter niet meteen moeilijkheden, noch gevaren, op de kaart. Sasha stapt moedig door. We komen sporadisch enkele lotgenoten tegen die in tegengestelde richting wandelen. De Plomb du Cantal (1855m), de hoogste top van de Cantal, laten we wijselijk links liggen. Want met deze wind en nul uitzicht heeft die extra klim sowieso weinig zin.

Het gaat voorbij de Puy Brunet (1806m) geleidelijk aan in dalende lijn, langs onder meer de Col de la Pourtoune (1690m) en de Col de Chèvre (1618m) tot aan de Chapelle du Cantal (1570m). Verwacht geen kapel, maar wel een halfhoge muur en een kruis. Hier kunnen we ons even uit de wind zetten. De regen is ook afgenomen en af en toe is er zelfs een breuk in het wolkendek, waardoor we toch een stuk van het landschap kunnen zien.

Het gaat redelijk vlot vooruit naar de Buron La Tuillière (1340m). Een buron is een typische herdershut, gemaakt van steen die je hier in de Cantal overal wel kan vinden. Aan deze buron draait de GR af en bereiken we ook stilaan weer de beschutting van de bomen. We zijn redelijk doorweekt, maar we houden de moed erin. Een geschiedenispodcast kan wonderen doen. Zo dalen we af naar de Chaos de Casteltinet. Hoewel de kleur van de stenen en rotsen het niet altijd doet vermoeden is dit gebied een getuige van de vulkanische activiteit van weleer. Je passeert er rotswanden en -blokken en ook de Porte du Lion.

We zijn uitermate blij wanneer we twee kilometer later eindelijk Thiézac en de camping langs de rivier de Cère bereiken. De camping zit helemaal niet vol, hoewel hij zeer mooi gelegen is, met de rivier die het domein doormidden snijdt. We tellen welgeteld één andere trekkerstent en nog wat campers. Ik haast me om de tent op te zetten, want het ziet ernaar uit dat het elk moment hard kan regenen. En inderdaad. We hebben nog maar net al het materiaal onder het tentzeil geplaatst of het begint te stortregenen. De natte kleren gaan snel uit en wanneer ook de matjes en slaapzakken uitgerold zijn, schijnt de zon plots tussen de wolken. ‘s Avonds kunnen we terecht in de snackbar van de camping. De eigenaars maken hier lekkere hamburgers en huisgemaakte frieten (best op voorhand te reserveren).

Dag 2 – Thiézac > Onder de Puy Griou

Datum: Dinsdag 22/07/2025
Afstand: 13,2 kilometer
Stijgingsmeters: 871m
Dalingsmeters: 372m
Weer: Eerst bewolkt, nadien zonnig, 20°C

Onze tweede dag op de GR400 lijkt al mooier te zullen worden dan de eerste. Er zijn opklaringen voorspeld en dus kunnen we er goedgemutst aan beginnen. Na het ontbijt vertrekken om circa 9u40 vanop de camping. We moeten eerst omhoog naar het centrum van Thiézac (790m). Hier vinden we een bakkerij en een kruidenier. We kopen nog wat lekkers en beginnen dan aan de lange klim naar de Puy de la Poche (1500m).

We zijn aan een religieuze toernee bezig. Eerst is er de kapel van Notre-Dame de Consolation, gevolgd door de Grottes des Ermites waar ooit een miraculeuze genezing zou zijn gebeurd. En niet veel verder het standbeeld van Saint-Michel de drakendoder op een uitspringende rots. We hadden hem al eerder kunnen ontwaren toen we in Thiézac waren. Op een honderdtal meter van het gehucht Trielle (1100m) moet ik plots stoppen. Ik voel me duizelig. Na een tiental minuten gaan we verder. In Trielle licht er een terras met een mooi uitzicht op de Cère-vallei. We moeten nu even asfaltvreten tot Le Clou (1106m), waar je aan een gîte kan bivakkeren. Iets voorbij Le Clou kom ik amper vooruit. Aan een slakkentempo probeer ik de klim verder te zetten.

Sasha maakt zich terecht zorgen. Tergend traag wandel ik verder beropwaarts. Op een honderdtal meter van de Vacherie de la Poche moet ik me zetten. Ik kan niet meer. Geen idee wat er scheelt. Het lijkt alsof alle energie uit mijn lichaam verdwenen is. Ik hoop dat het met een beetje eten, drinken en wat suikers beter zal gaan. We hebben nog sinds vanmorgen nog geen vijf kilometer afgelegd en zijn al drie uur onderweg. Na een zeer lange pauze wagen we ons er opnieuw aan. Ik probeer gewoon een kalm tempo aan te houden, maar zelfs op het makkelijk klimmende pad gaat het moeizaam.

Op platte stukken kan ik nog een redelijk tempo aanhouden, maar stijgen lukt amper. Laat ons teminste voorbij de Puy de la Poche (1500m) geraken en dan zien we wel. Maar ook daar gaat het niet zo goed. En ik word niet geholpen door het feit dat het pad redelijk dicht tegen de afgrond aanschurkt. Gelukkig kan je hier aan de linkerzijde onder het prikkeldraad en door het veld parallel wandelen. Futloos bereik ik met Sasha hoogte 1544. Van hieruit heb je een grandioos 360°-uitzicht naar de Puy Mary (1783m), de Brèche de Rolland (1647m), de Puy de Peyre Arse (1806m) en de Plomb du Cantal (1855m). Ik probeer alles goed in me op te nemen en te genieten. Want ik vrees dat ik Sasha teleur zal moeten stellen en dat we zullen moeten stoppen. Al wil ik niet in de middle of nowhere stoppen, maar toch nog terug naar ons begin punt geraken: Le Lioran.

Bergaf en vlakke stukken gaan nog redelijk, maar ook daar is mijn snelheid beduidend lager dan gewoonlijk. Sasha vindt het, net als ik, zeer eigenaardig. Aan de Col de Pertus (1309m) houden we opnieuw halt voor een langere pauze. Het stuk naar de Col de Gliziou (1362m) is wat avontuurlijk. We geraken ergens het spoor bijster. Wat verder pikken we de GR-tekens opnieuw op. Onder hoogte 1436 verlaten we de GR en dalen verder af via een breed bospad richting Col de Font de Cère en Le Lioran. Maar zo ver geraken we vandaag niet meer. Ergens boven het dorp Les Chazes houden we definitief halt. Het vat is af. De batterij is leeg. We zetten onze tent neer op de smalle strook gras langs de kant van de weg. We eten nog wat en kruipen vroeg onder de dons.

Dag 3 – Onder de Puy Griou > Le Lioran

Datum: Woensdag 23/07/2025
Afstand: 5,1 kilometer
Stijgingsmeters: 108m
Dalingsmeters: 205m
Weer: Bewolkt, 13°C

De laatste vijf kilometer naar Le Lioran (1152m) zijn bij momenten zeer mooi, omdat we nog een beetje van het uitzicht op de bergen rondom kunnen genieten. Maar we doen toch ruim anderhalf uur over de relatief korte afstand. Het gaat nog steeds niet beter met mij en ik ben dan ook blij dat we het station bereiken. De bewolking is intussen ook weer van de partij en wanneer we op de trein zitten regent het ook.

Het zou nog enkele dagen duren voor ik weer enigzins op krachten kom. Mogelijk is het gelinkt aan een operatie die ik eerder dit jaar heb moeten ondergaan. Maar dat is voer voor speculatie. In elk geval heb ik aan Sasha beloofd dat we terugkomen naar de Cantal en dat we dan de volledige 138 kilometer uitwandelen!

In elk geval kan ik de GR400 alleen maar aanraden. Behalve op de toeristische plaatsen zoals de Puy Mary en de Plomb du Cantal is het een rustige streek en zijn de paden allesbehalve platgelopen.

Kaart & Hoogteprofiel: