%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Na de stevige dag gisteren, kan ik vandaag wat rustiger aan doen. Gresse-en-Vercors is mijn doel en daarvoor moet ik enkel de bergen oversteken, naar de oostkant van de verticale rotswand.
Omdat ik tijd in overvloed heb, laat ik het 's ochtends rustig aan gaan. Het zonnetje moet nog flink vechten tegen de bewolking en het zal nog tot het middaguur duren voor de wolken eindelijk plaats ruimen. Mijn eerste dagdoel is al in zicht: het Lotharingenkruis op de Pas de Berrièves (1902m). Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn spullen een beetje te drogen, terwijl ik mijn tent afbreek. Blijkbaar ben ik niet de enige die laat vertrekt. De 15 Belgen met hun ezel zijn al weg, maar een Duits koppel wil nog een kop koffie drinken.
Om 10u30 ben ik op pad. Aan het monument ter herinnering van de oprichting van het natuurreservaat in 1985, maak ik in alle euforie een fout en wandel rechtdoor op de GR. Het valt me snel op en ik keer op mijn stappen terug. Ik kom het Duitse koppel tegen. Nochtans waren zijn voor mij vertrokken. Zijn zij ook de verkeerde kant opgegaan, maar dan via de route die ik wilde nemen in plaats van de GR91 die zij volgen? We knopen een kort gesprek aan. Het gaat vooral over het weer en de Grand Veymont.
Terug aan het monument merk ik dat het pad dat ik wil volgen op het eerste zicht niet opvalt. Je moet cairns volgen om naar de Pas de Berrièves te gaan. Zo wordt het te volgen pad ineens wel duidelijk en na een beetje klimmen sta ik al snel bovenop de bergpas. Een Lotharingenkruis herdenkt de Maquisards (zie ook verslag dag 2) die hier het leven lieten bij de verdediging van deze bergpas in juli 1944. Het plan van de Maquis was om in de aanloop van de geallieerde invasie het hele hoogplateau om te vormen in een oninneembare vesting. Daarvoor konden ze uiteraard gebruik maken van de natuurlijke barrières die de Vercors kenmerken, namelijk de quasi verticale rotswanden aan zowat alle zijden van het plateau. Zes bergpassen, waarvan de Pas de Berrièves de meest noordelijke was, werden door een handvol verzetslieden bezet. Op 21 juli 1944 vielen de Duitsers aan. Hoewel de slecht bewapende Maquisards zwaar in de minderheid waren, wisten ze de vijand op afstand te houden. Pas op 23 juli, met een verrassingsaanval uit het westen, kon de Wehrmacht de bovenhand nemen. De Fransen probeerden te ontsnappen, maar sneuvelden terwijl ze langs de oostkant afdaalden.
De oostelijke helling is bijzonder steil. Als ik bovenaan de pas kom, kan ik alleen het lagergelegen landschap, gehuld in wolken, zien. De helling is zo steil dat ik pas als ik eraan begin, het smalle pad kan zien dat ik moet nemen om af te dalen. Het wordt dan nog eens bemoeilijkt doordat het pad door een puinveld is getrokken en er de laatste dagen meerdere aardverschuivingen hebben plaatsgevonden. De afdaling moet in opperste concentratie gebeuren. Verschillende stenen liggen los en tot twee keer toe val ik op mijn achterste omdat een steen wegglijdt. Gelukkig val ik niet hard en ook steeds naar achteren en niet in richting van de diepte, zodat ik niet 800 meter lager in de vallei eindig.
Het moeilijkste is achter de rug wanneer ik op circa 1800 meter hoogte ben. Dan loopt het pad redelijk horizontaal naar een uitloper van de berg waar ik even op adem kan komen. Hier heb ik ineens ook een fantastisch zicht op de hele bergmuur van aan de Grande Moucherolle (2284m) in het noorden tot aan de Grand Veymont (2341m) in het zuiden. Ook de Mont Aiguille (2086m) laat zijn kopje zien, half gehuld in bewolking.
Op het moment dat ik de afdaling wil verderzetten kom een oudere man omhoog gewandeld. Er volgt een interessante babbel over steenbokken, de regen van de afgelopen dagen en de verschillende paden. Het pad dat vanaf hier zuidwaarts loopt, rond de Ravin de Farnaud en onder de Roche Rousse is erg gevaarlijk, zegt hij. Aan de bovenkant van het ravijn loopt het pad schuin af. Elk jaar wordt er een ketting geplaatst voor houvast, maar soms gebeuren er ongelukken en komen wandelaars niet meer thuis. Hij weet me ook te vertellen dat de Vercors er op deze tijd van het jaar veel groener bij ligt dan anders. Goed nieuws voor de grondwaterspiegel, maar ook teken van het veranderende klimaat. De man komt steenbokken fotograferen, maar ik zeg hem dat ik er geen gezien heb aan de Pas de Berrièves of in het puinveld eronder.
De afdaling naar de Col des Deux (1222m) gaat redelijk vlot. Ik wandel door de gehuchten Les Petits Deux en Grand Deux en bereik niet veel later de Ferme du Grand Veymont. Daar sla ik mijn tent op voor een schappelijk prijs en krijg er proper sanitair en een eetzaal met alle voorzieningen bij, helemaal voor mij alleen. Ik ben, op een koppel met minivan na, de enige gast. De namiddag gebruik ik om mijn materiaal verder te drogen, te rusten, te lezen en een kleine wandeling te maken naar de kleine supermarkt in een gedrocht van een skistation. Ik koop ook nog een lekkere worst en eieren in het winkeltje van de boerderij.
Gegevens wandeling:
Datum: Woensdag 14/06/2023
Etappe: Abri de la Jasse du Play > Gresse-en-Vercors
Afstand: 7,0 kilometer
Stijgingsmeters: 322m
Dalingsmeters: 687m
Weer: Voormiddag: bewolkt, namiddag:zonnig, 24°C
