%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Bijna vier jaar na mijn passage op de Traversée des Alpes sta ik weer in Ceillac. Niet om de GR5 te wandelen. Dit keer is de GR58 of Tour du Quayras aan de beurt. En ik ben in goed gezelschap. Mijn zoon Sasha, inmiddels 9 jaar oud, stapt mee. We wandelen zonder specifiek doel en junior geeft de toon aan.
De aankomst in Ceillac verloopt niet helemaal vlekkeloos. We zijn gisteren in Brussel vertrokken. Eerst ging het met de Thalys naar het station van Valence TGV, een eind buiten de stad gelegen. Het plan was om de lokale TER-trein naar Mont-Dauphin te nemen, maar na eerst een half uur vertraging te hebben opgelopen, kwam deze helemaal niet opdagen. De volgende kwam pas vier uur later en was ook geen directe trein met als gevolg een overstap in Gap! Dat zou niet alleen betekenen dat we pas omstreeks 22u in Mont-Dauphin aankwamen, maar dat we ook nog eens tot deze ochtend moesten wachten voor de bus naar Ceillac. Verre van ideaal, want niks gaan boven een goede nachtrust voor je aan je tocht begint.
De bustocht naar Ceillac gaat snel. De chauffeuse manoeuvreert haar minibusje over de smalle weg in de diepe Gorges du Guil alsof het niets was. Sasha wordt misselijk als daarna nog enkele steile haarspeldbochten volgen. Gelukkig komen we na ongeveer 25 minuten levend in Ceillac (1628m) aan. We kunnen er meteen aan beginnen.
Vandaag moeten we zo'n 1000 meter klimmen naar de Col des Estronques (2651m). De eerste twee kilometer naar Le Villard (1820m) komen me nog bekend voor. Hier splitsen GR5 en GR58. De kilometer naar Le Tioure is redelijke vlak, maar eens voorbij het gehucht begint het serieuze werk. Terwijl we genieten van het uitzicht hebben we ook af te rekenen met een gemiddeld stijgingspercentage van iets meer dan 20%. Een stevig debuut voor Sasha, voor wie het werkelijk de eerste keer in de bergen is. Hij vliegt de berg op alsof het vlak was. Ik moet hem aanmanen om ietsje rustiger te stappen. Niet alleen omdat ik niet kan/wil volgen, maar ook omdat ik niet wil dat hij al na één dag opgebrand is. Een rustig, gelijkmatig tempo i.p.v. voortdurend te stoppen voor een pauze, dat is waar we naar op zoek zijn.
Eenmaal op de Col des Estronques krijg je een prachtig uitzicht. Niet op Saint-Véran zoals velen denken, maar op Pierre Grosse. We houden halt voor de middagpauze. Terwijl Sasha met de wandelstokken en zijn jas probeert een zonnescherm te bouwen, maak ik het eten klaar. Een uur later beginnen we aan de afdaling naar Saint-Véran. Het wordt snel duidelijk dat Sasha op afdalingen heel onzeker is. Het ontbreekt hem natuurlijk aan tredzekerheid, maar dat is gezien zijn eerste keer in de bergen ook niet verwonderlijk. Ik toon hem enkele technieken hoe hij zijn voeten best zet en hoe hij de stokken moet gebruiken.
Kort voor de laatste klim naar Saint-Véran worden we getrakteerd op een kleine waterval die niet eens op de kaart, noch in de topogids wordt vermeld. We komen er een oudere vrouw en haar dochter tegen. Zij wandelen eveneens de GR58 en zoeken naar een bivakplaats aan de Pont du Moulin (1849). Daar is niet zo veel plaats. We wandelen samen verder de berg op naar Saint-Véran. Sasha geeft weer volgas en vliegt de dames voorbij. Halfweg, in Le Raux, is hij al helemaal buiten adem. Op het tweede deel laat hij het iets rustiger aan gaan. Hij heeft z'n les geleerd.
Bij de ingang van Saint-Véran (1977m) is een kruidenierswinkel. We kopen er ons iets fris en een ijsje. De dames wandelen verder. In het dorp vullen we onze flessen en het reservoir met water. Een bivakplaats vinden we aan de oostelijke uitgang van het dorp, aan de picknickplaats waar de GR58 afdaalt naar de Aigue Blanche.
Gegevens wandeling:
Datum: Zondag 02/07/2023
Etappe: Ceillac > Saint-Véran
Afstand: 12,9 kilometer
Stijgingsmeters: 1192m
Dalingsmeters: 826m
Weer: Zonnig, 23°C
