%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Vrijdag 16/08/2019 Etappe: Ceillac > Fouillouse Afstand: 25,2 kilometer Stijgingsmeters: 1460m / Dalingsmeters: 1209m Weer: Zonnig, 23°C
Eén van de etappes waar ik wel naar uitkeek was deze van vandaag tussen Ceillac en Fouillouse, omdat ik het Lac Miroir en het Lac Saint-Anne wil zien. Toch ga ik ook met knikkende knieën, want over de afdaling naar La Barge of Maljasset had ik al veel gelezen en het bleek niet meteen de leukste ervaring voor mensen met hoogtevrees.
Het is vannacht erg koud geweest. De temperaturen moeten rond het vriespunt gelegen hebben. Zelfs met kleding aan had ik het koud. We zitten dan ook op 1650 meter hoogte. Bedoeling was om 7u te vertrekken, maar Vladimir heeft nog geen routine ingebouwd en dus duurt het nog een half uur langer voor we op weg zijn. Tot aan de Pied du Mélezet (1680m), de eerste anderhalve kilometer van onze etappe, is het vlak en wandelen we parallel met de D60. Onderweg heeft iemand leuke houten beeldjes geplaatst. Maar die verzachten de pijn niet voor wat komen gaat. Integendeel. De klim is zeer abrupt en erg steil met percentages tot soms 35%. Vladimir moet vrijwel meteen lossen. Ik laat hem op zijn eigen tempo naar boven wandelen en stap door tot aan het Lac Miroir (2214m), waar ik tegen 9u ben. Het meer heeft zijn naam niet gestolen, want het spiegelt de omringende bergen er wel in. Alleen is er veel begroeiing en dus is het wellicht minder spectaculair dan buiten het zomerseizoen.
Raar maar waar, aan de overkant van het meer zie ik Marine en Stevie! Zij blijken hier een rustdag te hebben gehouden. Geen slechte plek, me dunkt. Maar hier vroor het vannacht wel, want toen ze wakker werden was alles wit. Ik moet nog een hele poos op Vladimir wachten, dus opteer ik voor een tweede ontbijt en hou het jonge koppel gezelschap. Pas na een hele poos komt Vladimir aangewandeld. Om 10u10 is iedereen vertrekkensklaar en beginnen we aan het tweede stuk van de klim, dit keer naar het Lac Saint-Anne (2415m). We wandelen over een brede en steile skipiste. Mooi is anders. Maar dan komen we (om 11u) aan het meer van Saint-Anne en dat is een goede beloning voor al het afzien! Het water kleurt prachtig blauw! Op dit ogenblik zijn er ook nog maar een handvol mensen, maar dat zal snel veranderen want via een ander pad kom je aan een parking die zo’n 450 hoogtemeters lager ligt en zo’n 2,5km verderop. Stevie kiest voor een frisse duik. Ik voor een voetbad. Het koude water doet echt deugd.
Niet veel later zijn we weer weg. Vladimir gaat opnieuw langzaam vooruit. Ik volg het koppel naar de top van de Col Girardin (2699m) voor het derde deel van de beklimming vanuit Ceillac. Omstreeks het middaguur zijn we boven. Ik neem ruim de tijd voor een paar foto’s en wat rust, terwijl ook Vladimir komt aangewandeld. Ik laat Vladimir op adem komen en begin een poos na Marine en Stevie aan de afdaling. Het eerste deel is makkelijk tot iets voorbij de Cabane Girardin (2485m). Ik ben nog net op tijd om het jonge koppel rond de bergflank te zien afdraaien. Zij nemen de afdaling naar La Barge. Het bevalt me niet. Ik zie hoe ze daar naast de afgrond balanceren. Niks voor mij. De andere optie is de afdaling richting Maljasset (1890m), die is iets minder schrikwekkend maar heeft in het begin ook enkele heikele punten. En na Maljasset moet je wel nog anderhalve kilometer extra over de asfaltweg. Dat neem ik er dan maar bij. Vladimir komt ook weer aansluiten en samen nemen we de variante. De afdaling duurt wel een hele poos want pas tegen 14u30 komen we in het gehucht aan. We besluiten even voor een drankje in de refuge te stoppen. Daar blijken ze echter geen oog te hebben voor ons. Er staan maar vier tafeltjes buiten, waarvan er één andere bezet is. Toch moeten wij verschillende malen aandringen om te mogen bestellen. Om 15u00 zijn we weer weg.
De vallei van de Ubaye is weliswaar prachtig, maar het stuk over de asfaltweg is eentonig en bijzonder warm in de volle zon. Een eind na La Barge (1882m), waar we water bijtanken, duikt de GR het struikgewas in dat tussen de rivier Ubaye en de D25 geprangd zit. Het is alleszins veel beter dan de asfaltweg. Ietsje verderop is het pad weggespoeld en moeten we ons een weg banen tussen rotsblokken en dergelijke meer. Aan Le Pont Voûté (1665m) houdt Vladimir het voor bekeken. Ik denk dat hij stopt om te plassen, maar als ik me na 5 minuten omdraai zie ik dat hij nog steeds op dezelfde plaats zit. Ik wandel nog een heel eind door, tot het gehucht Saint-Antoine. Het is pas veel later dat ik Vladimir hoor naderen door het getik van z’n wandelstokken tegen het asfalt. Hij ziet af. Tot Fouillouse is het nog 4,5 kilometer. Van het zicht op de Pont du Châtelet, een eind-19de-eeuwse brug die de Ubaye overspant op meer dan 100 meter hoogte, kan hij maar matig genieten. Vladimir is helemaal op. Na de oversteek van de brug laat ik hem kiezen of hij verder wil langs de steile GR of eerder de slingerende asfaltweg. Hij kiest voor de weg. Ik ga via de GR.
Een leuk moment is er een kilometer voor Fouillouse. Ik kom twee vrouwen tegen die me vertellen dat indien ik wil bellen of berichtjes sturen ik dat van hieruit zal moeten doen omdat er in het dorp geen ontvangst is. Om 18u45 ben ik aan de refuge in Fouillouse (1872m). Ik vraag het personeel waar ik de tent mag opzetten en of we kunnen mee-eten. Niet veel later is Vladimir ook opgedaagd en toon ik hem de plek waar we onze tent kunnen opzetten. Dat blijkt achter de plaatselijke moestuin te zijn, waar we net genoeg plaats hebben voor onze twee eenpersoonstenten.
Tijdens het avondeten laat ik Vladimir kennismaken met Alexandre “le Suisse”. Aan tafel maken we ook kennis met drie Zwitserse dames en een oudere Franse heer, Philippe. Hij heeft wat weg van een kortharige Panoramix (uit de Asterix en Obelix-stripverhalen) met snor en krijgt al snel de bijnaam “le Gaullois” (de Galliër). Vladimir is natuurlijk “le Russe” en ik “le Belge”. Met Alexandre speel ik voor het avondeten nog een partijtje schaak. Ik win.
Ik reken erop dat we een goede nachtrust krijgen. Bedoeling is om 9u te vertrekken voor een relatief korte etappe naar Larche, terwijl het Lac du Lauzanier het eigenlijke doel was. Zodoende kan Vladimir langer slapen en morgennamiddag goed rusten.
